Το Πήλιο, το μυθικό βουνό των Κενταύρων και θερινή κατοικία των 12 Θεών, αποτελεί τον απόλυτο προορισμό για όλες τις εποχές του χρόνου.
Tαξιδέψτε στο μαγευτικό Πήλιο με τα λεωφορεία της ΚΤΕΛ Υπεραστικών Γραμμών Ν. Μαγνησίας
Τα δεκάδες γραφικά χωριά προσφέρουν απλόχερα στον επισκέπτη όμορφες εικόνες. Παραδοσιακά καλντερίμια, επιβλητικά αρχοντικά, πλατείες, υπεραιωνόβια δέντρα, όμορφες διαδρομές, καταπράσινα τοπία, τοπική γαστρονομία, συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό…
Ο καλύτερος προορισμός του Νομού Μαγνησίας για χειμερινές εξορμήσεις: πεζοπορίες, ποδηλασία και φυσικά σκι με… θέα τη θάλασσα. Μια θέα στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου που δίχως άλλο είναι και το μεγάλο ατού αυτού του βουνού. Δεν είναι λίγες, άλλωστε, ούτε οι διαδρομές που θα ακολουθήσετε πηγαίνοντας από το ένα χωριό στο άλλο ούτε και τα ίδια τα γραφικά χωριά του.
Στο πρώτο μέρος του αφιερώματός μας κάνουμε βόλτα από: Πορταριά, Μακρυνίτσα, Ζαγορά, Μούρεσι, Αργαλαστή, Άγιο Βλάσσιο, Άγιο Λαυρέντιο, Λεχώνια.
Πορταριά, η κοσμοπολίτισσα
Ένα από τα πιο κοσμοπολίτικα χωριά του Πηλίου είναι η Πορταριά που σφύζει από κόσμο όλες τις εποχές του χρόνου.
Είναι το πρώτο χωριό που συναντάμε καθώς ανεβαίνουμε από τον Βόλο το βουνό του Πηλίου, και είναι ιδιαίτερα δημοφιλές λόγω της εγγύτητάς του στο χιονοδρομικό κέντρο, αλλά και στη θάλασσα.
Πολυτελή ξενοδοχεία, παραδοσιακοί ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια και ταβέρνες, καφέ, μπαρ και καταστήματα με σουβενίρ και είδη λαϊκής τέχνης καλύπτουν όλα τα γούστα και τις ανάγκες.
Το υπέροχο φυσικό τοπίο της, οι δροσερές πηγές, τα παραδοσιακά αρχοντικά και τα γραφικά καλντερίμια της, καθιστούν την Πορταριά μια από τις λίγες περιοχές, στην καρδιά της Ελλάδας, όπου ο επισκέπτης μπορεί να βρει γαλήνη και ηρεμία.
Η Πορταριά προσφέρεται για διακοπές όλο το χρόνο. Μόλις 13 χλμ. από τοΒόλο και σε υψόμετρο 650μ. στο όρος Πήλιο, η Πορταριά αποτελεί αφετηρία για όσους θέλουν να εξερευνήσουν τις ορεινές ομορφιές αυτής της περιοχής της Ελλάδας.
Μακρυνίτσα: Το «μπαλκόνι του Πηλίου»
Η Μακρυνίτσα είναι ένας εξαιρετικός παραδοσιακός και γραφικός οικισμός του Πηλίου. Φημίζεται για την εξαιρετική θέα που προσφέρει προς την πόλη του Βόλου και τον Παγασητικό κόλπο.
Η Μακρυνίτσα είναι χτισμένη σε υψόμετρο από 300 μ. μέχρι 850 μ. Χτίσθηκε το 1204, όπως ενημερώνει μία πινακίδα λίγο πριν την κεντρική πλατεία. Το χωριό ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία, τα καλοδιατηρημένα και αναστηλωμένα αρχοντικά του, τα γραφικά και αριστοτεχνικά καλντερίμια του και το καταπράσινο τοπίο με τα πλατάνια, τις καστανιές, τις καρυδιές και τις οξιές.
Πίσω από την εκκλησία θα δροσιστείτε στη μαρμάρινη κρήνη «Λιοντάρια» ή «Αθάνατο Νερό», έργο του 1809. Το νερό βγαίνει από τρεις χάλκινες λεοντοκεφαλές και χύνεται σε μία ωραία στέρνα που περιβάλλεται από χαμηλό καγκελάκι.
Το καλοκαίρι η πλατεία είναι μονίμως γεμάτη από κόσμο ενώ ακριβώς κάτω από την πλατεία υπάρχουν μερικά ακόμη μαγαζάκια με τουριστικά είδη.
Το Μούρεσι του Σαββόπουλου
Σου μιλώ και κοκκινίζεις τι να φανταστώ; Της Αγίας Τριάδας ήρθαν μέρες φτερωτές
Το χωριό το Μούρεσι χορεύει από προχτές
Ο Διονύσης Σαββόπουλος έγραψε το τραγούδι “Σου μιλώ και κοκκινίζεις” για το Μούρεσι, αυτό το γλεντζέδικο χωριό του Πηλίου, που αγάπησε και διέμενε για πολλά χρόνια, έως ότου μία φωτιά το 2009 το έκανε στάχτη, όχι όμως και τις αναμνήσεις του…
Εκεί περνούσε τον περισσότερο χρόνο του, ήταν ένας χώρος που είχε δημιουργήσει με μεράκι. Απολάμβανε τη φύση, εμπνεόταν από τα σημάδια της. Χώρος ξεκούρασης γι’ αυτόν και την οικογένειά του. Το σπίτι του Νιόνιου ήταν μία διώροφη κατοικία που πολλοί θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν και γκαλερί από τους πίνακες που κοσμούσαν τους τοίχους.
Το Μούρεσι Μαγνησίας είναι ένα από τα πανέμορφα χωρία του Πηλίου. Χτισμένο στα νότια του Κισσώτικου Ρέματος, με θέα προς τον Κισσό, τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Ιωάννη και το καταγάλανο Αιγαίο Πέλαγος με επίνειο το λιμάνι της Νταμούχαρης.
Πότε ιδρύθηκε το χωριό Μούρεσι και από ποιους, είναι άγνωστο. Σίγουρα όμως θα πρέπει να υπήρχε οικισμός στην περιοχή κατά την αρχαιότητα, καθώς ο αρχαίος τάφος που ανακαλύφτηκε το 1934 πολύ κοντά στο ναό της Αγίας Παρασκευής την ενισχύει αυτή την εκδοχή.
Ο ναός της Αγίας Παρασκευής χτίστηκε το 1792, όμως ο παλαιότερος είναι αυτός της Αγίας Τριάδος που βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας του Μουρεσίου (Πλατεία Κωνσταντή Ρέτσου) την οποία την σκιάζουν τρεις πολύ μεγάλες φλαμουριές.
Από εδώ μπορείτε να περπατήσετε μονοπάτια που κατευθύνονται προς την Τσαγκαράδα και την Νταμούχαρη μέσα στο φανταστικό πυκνόφυτο δάσος. Το Μούρεσι αποτελεί ένα ιδανικό καταφύγιο για αποδράσεις χειμώνα – καλοκαίρι λόγω της γεωγραφικής του θέσης.
Ζαγορά, το ιστορικό κεφαλοχώρι του Πηλίου
Aν και δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε κάποια αξιοσημειώματα πράγματα για τη Ζαγορά, ίσως από τα πιο ιστορικά χωριά του Ανατολικού Πηλίου που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη για πολλούς λόγους…
Σε απόσταση μόλις 47 χλμ από τον Βόλο απλώνεται η Ζαγορά στην καταπράσινη και ηλιόλουστη πλαγιά του, χωρισμένο στις τέσσερις μεγάλες συνοικίες (Αγία Παρασκευή ή Περαχώρα, Αγία Κυριακή, Άγιο Γεώργιο, Σωτήρα).
Η Ζαγορά είναι ένα παλιό χωριό με μεγάλη ανάπτυξη και άνθιση κατά το Μεσαίωνα, ενώ κατά τον 17ο και 18ο αιώνα υπήρξε σημαντικό κέντρο συναλλαγών, βιοτεχνιών και πολιτιστικό κέντρο.
Εδώ βρίσκεται και το “Ελληνομουσείο“, ένα σχολείο-οικοτροφείο υψηλής εκπαίδευσης, όπου λέγεται ότι μαθήτευσε και ο Ρήγας Φεραίος. Ιδανικός τρόπος διακοπών όλο τον χρόνο, η Ζαγορά προσφέρει στους επισκέπτες μία αυθεντική πηλιορείτικη εμπειρία καθώς παραμένει γραφική, αναλλοίωτη από τον τουρισμό και περιβάλλεται από μοναδική φύση. Από το χωριό δε λείπουν όμως και οι απαραίτητες υποδομές, όπως περιποιημένα παραδοσιακά καταλύματα και ταβέρνες με τοπικές σπεσιαλιτέ για την άνετη και ευχάριστη διαμονή σας.
Ιστορία έχει και ο Ναός της Αγίας Κυριακής µε το σκαλιστό τέµπλο, δείγµα της περίφηµης ξυλογλυπτικής του Πηλίου. Στη Ζαγορά θα έρθετε σε απόλυτη επαφή µε τη φύση. Α, να μην ξεχάσουμε… Ο ΠΟΠ κατακόκκινος καρπός ποικιλίας στάρκιν, που παράγεται κατ’ εξοχήν στην περιοχή, ταξιδεύει σε όλο τον κόσµο µε το εµπορικό σήµα Zagorin, από τον Αγροτικό Συνεταιρισµό Ζαγοράς.
Μία βόλτα στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου είναι must για ντόπιους και επισκέπτες…
Άγιος Λαυρέντιος, το μουσικό χωριό του Λαυρέντη Διανέλλου
Το Πήλιο μπορεί να περηφανεύεται για δεκάδες χωριά του, όπως για τον Άγιο Λαυρέντιο, που έχει διατηρήσει την αυθεντικότητά του, κτισμένος στις νότιες πλαγιές με τον χείμμαρο Βρύχωνα να προκαλεί μοναδικά συναισθήματα στον επισκέπτη.
Σε απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων από τον Βόλο, ο Άγιος Λαυρέντιος είναι χτισμένος αμφιθεατρικά στην πλαγιά και “βλέπει” τον Παγασητικό Κόλπο. Ένα χωριό που οφείλει την ονομασία του στη Μονή του Αγίου Λαυρεντίου και χτίστηκε από ρωμαιοκαθολικούς βενεδικτίνους μοναχούς (τους Αμαλφινούς) κατά την περίοδο των Σταυροφοριών (11ος αι.).
Το μοναστήρι αργότερα εγκαταλείφθηκε για να κτισθεί εκ νέου ως ορθόδοξη μονή από τον όσιο Λαυρέντιο τον Τραπεζούντιο, μοναχό από την Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους. Η ανακατασκευή του μοναστηριού ολοκληρώθηκε το 1378 με την οικονομική βοήθεια του βυζαντινού αυτοκράτορα Αλέξιου Γ΄ Κομνηνού. Σήμερα η Μονή, που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, αποτελεί γυναικείο κοινόβιο.
Στα χρόνια της Επανάστασης ο ιερομόναχος Κασσαβέτης υπέγραψε την επαναστατική προκήρυξη για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας στο αρχονταρίκι της Μονής του Αγίου Λαυρεντίου. Από τον Άγιο Λαυρέντιο, κατάγονταν και ο πολύ γνωστός ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου Λαυρέντης Διανέλλος (1911-1978).
Σήμερα, ο Άγιος Λαυρέντιος παραμένει ένα από τα κεφαλοχώρια του Πηλίου αλλά, όπως και όλα τα χωριά της περιοχής, έχει αρχίσει να φθίνει τόσο οικονομικά όσο και πληθυσμιακά. Οι κάτοικοι του χωριού εξακολουθούν να ζουν από την γεωργία, ενώ σημαντική πηγή εσόδων αποτελεί και ο τουρισμός.
Το χωριό διατηρεί πλούσια την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του με πολλές εκκλησίες, αρχοντικά, πλατείες, βρύσες και λιθόστρωτους δρόμους (καλντερίμια). Εκτός από την Μονή του Αγίου Λαυρεντίου, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει το ξωκλήσι της Παναγίας Σουραβλού (αφιερωμένο στην Ζωοδόχο Πηγή), τον Άγιο Αθανάσιο και τον Άγιο Δημήτριο στην κεντρική πλατεία.Κάθε χρόνο στον Άγιο Λαυρέντιο, διοργανώνονται πολλά θρησκευτικά πανηγύρια. Παράλληλα, κάθε καλοκαίρι φιλοξενεί τον θεσμό “Μουσικό Χωριό” με σκοπό την ελεύθερη ανταλλαγή και διασπορά καλλιτεχνικών ιδεών μέσου της μουσικής, αλλά και τη γιορτή του κερασιού.
Αργαλαστή: Το πηλιορείτικο χωριό του Βάρναλη με το ιστορικό καμπαναριό
Ένα κεφαλοχώρι-σημείο αναφοράς του Νότιου Πηλίου αποτελεί η Αργαλαστή, χτισμένη σε εύφορο οροπέδιο, όπως εξαιρετικά πλούσια είναι η ιστορία της, με τον σπουδαίο Κώστα Βάρναλη να περνά μέρος της ζωής του στο πανέμορφο χωριό.
Μόλις 40 χλμ νοτιοανατολικά του Βόλου, σε μεσοσταθμικό υψόμετρο 250 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας (196 μέτρα η κεντρική πλατεία), αποτελεί σημαντικό τουριστικό (και τοπικά εμπορικό) κέντρο της περιοχής, ως ένα από τα χωριά του Πηλίου με πλούσια πολιτιστική παράδοση, και σταθμό για όσους κατευθύνονται προς τις κοντινές παραλίες του Παγασητικού.
Εξαιρετικό δείγμα τοπικής αρχιτεκτονικής των αρχών του εικοστού αιώνα αποτελεί το καμπαναριό του ναού των Αγίων Αποστόλων, ενώ ενσωματωμένες σε τοίχους πολλών κατασκευών βρίσκονται μέλη αρχαίων και μεσαιωνικών κτισμάτων, κάτι που προσθέτει στην ατμόσφαιρα του χωριού.
Στην ευρύτερη περιοχή που σήμερα αναπτύσσεται η Αργαλαστή υπήρξαν αρκετές συγκροτημένες κοινότητες κατά το παρελθόν όπως η Ολιζώνα, η Σηπιάδα και τα Σπάλαθρα, που παρουσίασαν σημαντική ανάπτυξη κατά τους ομηρικούς, κλασσικούς και ελληνιστικούς χρόνους.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Αργαλαστή ήταν πρωτεύουσα των «Βακουφίων». Αναπτύχθηκε οικονομικά και το όνομά της έφερε η περιοχή του Πηλίου. Υπαγόταν στη μητρόπολη Δημητριάδος. Το 1821 κάηκε από τους Τούρκους γιατί δεν «προσκύνησε». Ο ναός των Αγίων Αποστόλων (Πέτρου και Παύλου) βρίσκεται κοντά στην κεντρική πλατεία και χτίστηκε το 1886, ενώ το καμπαναριό του το 1913.
Σήμερα ο επισκέπτης της Αργαλαστής εντυπωσιάζεται από ορισμένα νεοκλασικά αρχοντικά κι από την ωραία και δροσερή πλατεία της, κοντά στην οποία βρίσκεται ο Ιερός Ναός Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, τρίκλιτη βασιλική του 1886.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το κτίριο του Παρθεναγωγείου (δωρεά Γ. Γεωργατζή), το οποίο ανακαινίστηκε πρόσφατα και διευθυντής του στις αρχές του 2Οου αιώνα, ήταν ο φιλόλογος και ποιητής Κώστας Βάρναλης.
Το πιο επιβλητικό από τα αξιοθέατα είναι το μαρμάρινο νεοκλασικό κωδωνοστάσιο της εκκλησίας, χτισμένο το 1913. Το κτίσμα έχει τετράγωνη βάση με πλευρά μήκους 10μ.. ύψος 25 μ., δύο ρώσικες καμπάνες και ελβετικό ρολόι και έγινε κατ’ απομίμηση του κωδωνοστασίου της Αγίας Φωτεινής στη Σμύρνη.
Βόλτα σε Μετόχι, Ξινόβρυση και Λεφόκαστρο…
Παρατηρήστε επίσης τα γεφύρια στο Κατσιλοχώρι (βρίσκεται εντός της Αργαλαστής, στην είσοδο του χωριού), στο Ρέμα Ροδιάς (θα το συναντήσετε στη διαδρομή Αργαλαστή – Λεφόκαστρο), στο Λεφόκαστρο (βρίσκεται εντός του οικισμού Λεφόκαστρου), στο Καρύδι (το γεφύρι βρίσκεται στη διαδρομή Αργαλαστή – Ξινόβρυση) και στην Αμμουρτσιά (το γεφύρι βρίσκεται στη διαδρομή Αργαλαστή – Κάλαμος). Στο Μετόχι θα βρείτε πολλά στοιχεία της παραδοσιακής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής και στην Ξινόβρυση ξεχωρίζει η λιθόκτιστη τρίκλιτη βασιλική της Κοιμήσεως της Θεοτόκου κτίσμα του 1778.
Από την Αργαλαστή ξεκινούν μερικά από τα ωραιότερα λιθόστρωτα καλντερίμια προς τα παραλιακά ή ορεινά χωριά της περιοχής. Ακολουθείστε ένα από αυτά και ανακαλύψτε τα ξωκλήσια, τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια, τις φανταστικές παραλίες της.
Περάστε και από το Λεφόκαστρο. Αυτός ο οικισμός έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία, καθώς έχουν βρεθεί ίχνη κυρίως από τα παλαιοχριστιανικά χρόνια κι ένα μεσαιωνικό κάστρο. Σήμερα το Λεφόκαστρο διατηρεί ίχνη από την παλιό του φυσιογνωμία και προτείνεται για όσους επιθυμούν τουρισμό ήπιων τόνων.
Άγιος Βλάσιος Πηλίου: Τα πλακόστρωτα καλντερίμια οδηγούν στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων
Ο Άγιος Βλάσιος Πηλίου βρίσκεται 16 χλμ. από τη πόλη του Βόλου σε υψόμετρο 300 μέτρων. Σε αυτό το πανέμορφο τοπίο, νιώθεις ότι σταμάτησε ο χρόνος.
Τα παλιά σπιτάκια του και τα πλακόστρωτα καλντερίμια του, θα σας οδηγήσουν στην εκκλησία ή στην ήσυχη πλακόστρωτη πλατεία του οικισμού, με τα αιωνόβια πλατάνια.
Το καταπράσινο αυτό χωριό, χτισμένο σε μια πλαγιά, κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, υπήρξε οικιστικός πυρήνας με ιδιαίτερη οικονομική ανάπτυξη και αποτέλεσε την έδρα του Τούρκου βοεβόδα, στα βακούφικα χωριά του Πηλίου. Ένα πανέμορφο και ιδιαίτερα καρπερό γύρω τοπίο με πυκνά λιόδεντρα και λογής – λογής καρποφόρα συνδυάζει ο Άγιος Βλάσσης ή Καραμπάσι, πρόκειται για το παλιό όνομα του χωριού από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας που σημαίνει kara = μαύρο και bas = κεφάλι. Το όνομα το δώσανε οι Τούρκοι γιατί πρωτονόμασαν «καραμπάσια» τους μαυροκέφαλους μοναχούς του παλιού μοναστηριού του Αγίου Νικολάου στον οικισμό Στρόφυλλο. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το χωριό συνοικίστηκε από χριστιανούς γύρω από τα παλιά μοναστήρια του Αγίου Βλασίου και του Αγίου Νικολάου και ήταν ως το 19ο αιώνα ένας από τους μαχαλάδες του «μεγάλου» Άϊ – Γιώργη του Πηλίου.
Άνω Λεχώνια: Το προάστιο της ιστορίας, των μύθων και του Μουτζούρη
Τα Άνω Λεχώνια είναι ένα (σχεδόν) πεδινό χωριό του δυτικού Πηλίου, νοτιοανατολικά του Βόλου σε απόσταση 11 χλμ. Απέχει από τη θάλασσα (Πλατανίδια) 1 χλμ περίπου. Ο εύφορος κάμπος του παράγει φρούτα, ελιές και λαχανικά.
Πιθανόν πήρε το όνομά του από το σλάβικο λέχ (= πεδινός) ή από κάποιον Λέχωνα, ίσως ηγεμόνα της περιοχής. Υπάρχει και η λαϊκή άποψη που λέει πως επειδή η γη είναι εύφορη, παράγει όλα τα αγαθά που επιθυμεί οποιαδήποτε λεχώνα.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ο οικισμός του Παλιόκαστρου, που βρίσκεται στην ρεματιά ανάμεσα στα Άνω Λεχώνια και τον Άγιο Βλάσιο, κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από Τούρκους. Όπως ήταν φυσικό, στον οικισμό υπήρχε και μουσουλμανικό τέμενος (τζαμί). Ο πύργος του τζαμιού (ο μιναρές) υπήρχε μισοκατεστραμμένος μέχρι τα τέλη του 20ού αι..
Το τζαμί στα Λεχώνια ήταν χτισμένο στο πάνω μέρος του χωριού δυτικά του αρχοντικού Νικολαΐδη- Κασιόπουλου, στη γωνία σήμερα των οδών Ιατρίδη με Κοκοσλήδων. Στον περίβολο του τεμένους υπήρχε και ο τάφος του τελευταίου μουφτή των Λεχωνίων.Το τζαμί σήμερα δεν υπάρχει αφού ερειπώθηκε από τους σεισμούς του 1955 και γκρεμίστηκε μετά.
Η Θεσσαλία ελευθερώθηκε από τους Τούρκους το 1881, αλλά από τα Λεχώνια οι Τούρκοι είχαν φύγει πολύ πιο πριν πουλώντας τις περιουσίες τους στους χριστιανούς. Τα Λεχώνια ήταν προοδευμένο χωριό γιατί: Ο Κοκο(ω)σλής ή Κουκουσλής (οικογένεια) έφτιαξε το εργοστάσιο μεταξουργίας το 1865. Τα Άνω Λεχώνια ενώθηκαν σιδηροδρομικά με το Βόλο το 1895. Πλούσιοι ήρθαν κι έχτισαν τα αρχοντικά τους (αρχοντικά Κοντού, Κασιόπουλου, Χατζηκυριαζή, Αλ. Τοπάλη). Ιδρύθηκε συνεταιρισμός (Συνεταιρισμός Παραγωγών Οπωρολαχανικών Λεχωνίων Καραμπασίου-ΣΠΟΛΚ) που έφτιαχνε κομπόστες (1919) και τα καΐκια από το επίνειο Πλατανίδια, τις μετέφεραν στις αγορές του εξωτερικού.Ένα άλλο εργοστάσιο το παγοποιείο του Δημόπουλου το 1920, παρήγαγε πάγο και ηλεκτρικό ρεύμα ηλεκτροδοτώντας το χωριό. Στα χρόνια 1920-50 ήταν αλευρόμυλος.Το 1931 εγκαινιάστηκε ο ναός του Αγίου Αθανασίου.
Δεν υπάρχει περίπτωση κάτοικος του Βόλου ή επισκέπτης του Νότιου Πηλίου περνώντας με το αυτοκίνητο από τα Άνω Λεχώνια να μην παρατηρήσει στη δεξιά μεριά του δρόμου μία επιβλητική βίλα, εκπληκτικής αρχιτεκτονικής και ομορφιάς. Πρόκειται για ένα σπίτι που ρημάζει, η λεγόμενη οικία Κοντού, που έχει προκαλέσει πληθώρα συζητήσεων μετά τις φήμες περί στοιχειώματος… Σχεδιάστηκε από τον Ιταλό μηχανικό Εβαρέστο ντε Κίρικο, πατέρας του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο, που την ίδια εποχή κατασκεύασε τη σιδηροδρομική γραμμή που ενώνει τον Βόλο με τις Μηλιές, αλλά και τους σταθμούς των τρένων των περασμένο αιώνα. Η πρώτη οικογένεια που εγκαταστάθηκε στο σπίτι ήταν η οικογένεια Κοντού, αφού ο Κοντός, που υπηρέτησε ως πρέσβης της Υψηλής Πύλης στη Βιέννη, εγκαταστάθηκε τα Λεχώνια αφού αποσύρθηκε. Ήταν από τους ισχυρότερους άνδρες στην κεντρική Ελλάδα την περίοδο εκείνη. Η περιουσία του απλωνόταν από την αυτοκρατορική Ρωσία, στην Λωζάννη της Ελβετίας, την Αθήνα και τον Βόλο. Οι ρίζες του πήγαιναν πίσω στην Ανακασιά της Μαγνησίας όπου και κει η οικογένειά του ήταν άρχοντες.
Ραντεβού στον σταθμό των Άνω Λεχωνίων… Μια από τις πιο στενές σιδηροδρομικές γραμμές στον κόσμο (60 εκατοστά) φιλοξενεί τα 4 βαγόνια του «Μουτζούρη», όπως λεγόταν κάποτε το τρενάκι του Πηλίου, για να δηλώσει την ατμοκίνηση και τον καπνό που άφηνε στο πέρασμά του. Από τα Άνω Λεχώνια μέχρι τις Μηλιές η διαδρομή είναι ορεινή, διασχίζοντας τις κατάφυτες πλαγιές, με την πυκνή βλάστηση από πλατάνια και πουρνάρια. Την επίβλεψη της κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου είχε ο Εβαρίστο Ντε Κίρικο, ο πατέρας του γνωστού ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ο οποίος γεννήθηκε στο Βόλο.
Τέλος, ένα από τα αξιοσημείωτα της ευρύτερης περιοχής αποτελεί το μνημείο (μια μαρμάρινη κρήνη) των τριών γυναικών, της Λουκίας Τοπάλη, της κόρης της Σοφίας και της Φιλίτσας Καλαβρού, που κρεμάστηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές τον Ιούλιο του 1944 στα Κάτω Λεχώνια.
