Όπως υποσχεθήκαμε στο προηγούμενο τεύχος, συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας στο Πήλιο, αφήνοντας πίσω μας την Μακρυνίτσα, την Πορταριά, το Μούρεσι, τη Ζαγορά, τον Άγιο Λαυρέντιο, την Αργαλαστή, το Μετόχι, το Λεφόκαστρο, τον Άγιο Βλάσση και τα Λεχώνια.
Τσαγκαράδα: Ευλογημένος τόπος
Η Τσαγκαράδα είναι ένα ευλογημένο μέρος με πλούσια ιστορία και κουλτούρα. Έχει διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο στην εκπαιδευτική, εμπορική και οικονομική ανάπτυξη του ανατολικού Πηλίου, και σήμερα αποτελεί κύριο τουριστικό πόλο έλξης στην περιοχή. Διαθέτει ένα πραγματικό λαβύρινθο καλντεριμιών, μονοπατιών και αγροτικών και ασφαλτοστρωμένων δρόμων που οδηγούν προς όλες τις κατευθύνσεις.
Για το τι σημαίνει το όνομα Τσαγκαράδα υπάρχουν δύο εκδοχές. Η πρώτη, ότι στην περιοχή αυτή παλαιότερα υπήρχαν πολλά κοπάδια (τσαγκάδια), και η δεύτερη ότι στα σλάβικα, Τσαγκαράδα σημαίνει ωραία τοποθεσία (ή ωραία θέα). Η παράδοση ακόμη μας λέει ότι το πρώτο όνομα της Τσαγκαράδας ήταν καστανέα. Το χωριό έχει πολλά αρχοντικά, της γνωστής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, όπως και εκείνης που δημιουργήθηκε -εδώ και εκατό χρόνια- όταν οι ξενιτεμένοι του τόπου, έκτισαν τα αρχοντικά τους σε διαφορετικό ρυθμό.
Ο πλάτανος της Τσαγκαράδας είναι από τα γηραιότερα δέντρα της Ελλάδος και ίσως της Ευρώπης. Η ηλικία του, σύμφωνα με δασολόγους, ανέρχεται στα 1000 χρόνια και βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Τσαγκαράδας, την Αγία Παρασκευή.
Η περίμετρος του κορμού του ανέρχεται στα 15 μέτρα, ενώ η κώμη του είναι τόσο μεγάλη ώστε είναι δυσχερής η μέτρησή της.
Εδώ γεννήθηκαν οι αδελφοί Ευάγγελος και Σοφοκλής Αχιλλόπουλος, που έδωσαν χρήματα για την ίδρυση του Νοσοκομείου του Βόλου (Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο), και την ίδρυση της φημισμένης Εμπορικής Σχολής στην Τσαγκαράδα. Ο Ιωάννης Καρτάλης υπήρξε με την σειρά του ιδρυτής ενός ακόμη σχολείου στην Τσαγκαράδα, του Καρτάλειου Δημοτικού Σχολείου που βρίσκεται στην συνοικία των Αγίων Ταξιαρχών και το οποίο δεν λειτουργεί σήμερα.
Ο Νικόλαος Νανόπουλος προσέφερε χρήματα για την αποπεράτωση του δρόμου που ένωσε το σιδηροδρομικό σταθμό των Μηλεών με την Τσαγκαράδα. Υπήρξε επίσης ιδρυτής της Νανοπούλειος Σχολής Τσαγκαράδας στην συνοικία της Αγίας Παρασκευής. Τέλος, από την Τσαγκαράδα καταγόταν και ο Κλεάνθης Τριανταφύλλου, ο γνωστός τροβαδούρος Αττίκ, το πολυσύνθετο εκείνο ταλέντο, συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής και κονφερανσιέ, που έκανε πολλές καρδιές της περασμένης γενιάς να πονέσουν. Ξέχωρη φυσιογνωμία, αλλά όχι πολύ γνωστή, ήταν και ο Ευαγγελινός Σοφοκλής Αποστολίδης που γεννήθηκε εδώ το 1804 και διέπρεψε ως καθηγητής της μεσαιωνικής και νεοελληνικής γλώσσας στο φημισμένο Πανεπιστήμιο Harvard.
Σε κάθε μία από τις τέσσερις συνοικίες υπάρχει και μία εκκλησία η οποία στέκει επιβλητική. Η κεντρική πλατεία του χωριού βρίσκεται στην συνοικία της Αγίας Παρασκευής, η εκκλησία της οποίας κτίστηκε το 1719 αλλά ανακαινίσθηκε σε μεταγενέστερο ρυθμό το 1909. Στην συνοικία του Αγίου Στεφάνου η ομώνυμη εκκλησία έχει χτιστεί το 1772, ενώ στις υπόλοιπες δύο συνοικίες, των Αγίων Ταξιαρχών και Αγίας Κυριακής, οι εκκλησίες τους έχουν ζωή από το 1746 και 1886 αντίστοιχα και είναι χτισμένες στο κλασσικό πηλιορείτικο ρυθμό.
Επίνειο της Τσαγκαράδας ο ονομαστός Μυλοπόταμος, με δύο υπέροχες αμμουδιές με πολύ μικρό βότσαλο, που δεν κολλάει στο σώμα των λουομένων αποτελεί μια όμορφη αιγαιοπελαγίτικη γωνιά. Πάνω από τις αμμουδιές υπάρχει ένα πλάτωμα, που χρησιμοποιείται ως χώρος στάθμευσης των αυτοκινήτων, με θέα καταπληκτική προς το γιαλό, που μπορεί κανείς να απολαύσει την υπέροχη ανατολή του ηλίου. Μία σειρά από γραφικά σκαλοπάτια θα σας οδηγήσουν στις δύο αμμουδιές.
Άγρια ομορφιά έχει επίσης η παραλιακή θέση Φακίστρα. Από την αμμουδιά αυτή μπορεί να πάει κανείς με πλεούμενο στην θέση Παναγία η Μεγαλομάτα, που είναι μια σπηλιά αφιερωμένη στην Παναγία
Τρίκερι: Προορισμός με… νησιώτικο αέρα
Με θέα στον Παγασητικό και τον Ευβοϊκό κόλπο το Τρίκερι διαφέρει πολύ από τα υπόλοιπα χωριά του Πηλίου. Αποτελεί ιδανική βάση διαμονής για να απολαύσετε το Νότιο Πήλιο. Ο νησιώτικος χαρακτήρας του τού χαρίζει την ανεμελιά των καλοκαιρινών διακοπών. Τα κτίρια του οικισμού είναι επίσης ιδιαίτερα και διαφορετικά.
Μονοπάτια που ξεκινούν μέσα από το χωριό ενώνουν το Τρίκερι με τις Κόττες και την Αγία Κυριακή, το επίνειο του χωριού, το οποίο συγκεντρώνει πολλή από την κίνηση του καλοκαιριού. Είναι ένα γραφικό ψαροχώρι με φυσικό λιμανάκι όπου αράζουν τα ψαροκάικα. Γύρω από το λιμάνι, μικρά ταβερνάκια σερβίρουν θαλασσινούς μεζέδες και φρέσκο ψάρι.
Ένα νησί, κυριολεκτικά μικρός παράδεισος, χωρίς τροχοφόρα, που βρίσκεται στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου. Ο γραφικός οικισμός, οι μικρές ήσυχες αμμουδιές και το μοναστήρι της Ευγγελίστριας συνθέτουν το τοπίο του νησιού.
Κατηφορίστε για την παραλιακή τοποθεσία Αλογοπόρος. Εκεί υπάρχει ένα υπαίθριο πάρκινγκ και ένας μικρός μώλος. Περπατήστε ανάμεσα στα ελαιόδεντρα και στους μυρωδάτους θάμνους, για να φτάσετε στο φιλόξενο μοναστήρι της Παναγιάς που δεσπόζει στην κορυφή.
Απ’ έξω μοιάζει με φρούριο, είναι επιβλητικό, με περιποιημένη πλακόστρωτη αυλή και ίσκιο για να ξαποστάσετε. Χτίστηκε το 1825-1837 για χάρη της Παναγίας.
Παλιότερα, στα 100 κελιά του μοναστηριού, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, φιλοξενήθηκαν εξέχουσες προσωπικότητες, προσκεκλημένοι ενός θρυλικού Αυστριακού που έζησε στην περιοχή, του Αλφόνς Χοχάουζερ.
Λίγα χρόνια πριν, από το 1948 μέχρι το 1953, το Μοναστήρι ζούσε μαύρες μέρες. Από κει έχουν περάσει πάνω από 5.000 γυναίκες-πολιτικοί εξόριστοι. Αριστερές, διωγμένες για τα πολιτικά τους φρονήματα ή αυτά των μελών της οικογένειάς τους.
Μηλιές: Το ιστορικό κεφαλοχώρι με θέα τον Παγασητικό
Στο κεντρικό τμήμα του Πηλίου και σε απόσταση 28 περίπου χλμ. ΝΑ του Βόλου, βρίσκονται οι Μηλιές, ένα ιστορικό χωριό με πολλές ομορφιές, χτισμένο σε μια κατάφυτη πλευρά του Πηλίου και σε υψόμετρο που κυμαίνεται από 250 μ. στο χαμηλότερο σημείο του (περιοχή σιδηροδρομικού σταθμού) μέχρι 450 μ. περίπου στο υψηλότερο.
Πρόκειται για το κεφαλοχώρι της περιοχής, γεμάτο μηλιές, καστανιές και λιόδεντρα, με υπέροχη θέα προς τον Παγασητικό κόλπο και το νότιο Πήλιο.
Η περιοχή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Μαγνησίας και του Ελληνικού Έθνους γενικότερα, καθώς η ονομαστή «Σχολή των Μηλεών» που ίδρυσαν οι Γαζής, Κωνσταντάς και Φιλιππίδης, αποτέλεσε σημαντική πνευματική εστία της εποχής και κέντρο του απελευθερωτικού αγώνα του 1821.
Η πλατεία του χωριού αποτελεί το κέντρο της κοινωνικής, εμπορικής και διοικητικής δραστηριότητάς του.
Περιστοιχίζεται από μια σειρά χαρακτηριστικών κτιρίων, όπως η εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών με το καμπαναριό της και η βιβλιοθήκη, ενώ πολύ κοντά της βρίσκονται το κτίριο του Δήμου, το οποίο στεγάζει και το Λαογραφικό Μουσείο, καθώς επίσης και το κτίριο του Ευδόξειου Πνευματικού Κέντρου, όπου γίνονται διάφορες πολιτιστικές κυρίως εκδηλώσεις.
Ο θρυλικός πλέον “Μουτζούρης” συνέδεσε στο παρελθόν το εμποροβιομηχανικό κέντρο του Βόλου με την εύφορη και πλούσια περιοχή του Δυτικού Πηλίου, στις πλαγιές και στους ελαιώνες του βουνού των Κενταύρων. Σήμερα, ο σταθμός Μηλεών είναι και το τέρμα της όμορφης διαδρομής με το τρενάκι. Μέχρι το ιστορικό κεφαλοχώρι των Μηλεών, η διαδρομή γεμίζει με εικόνες πλούσιας φύσης και αρχιτεκτονικής με παλαιές, αλλά περίτεχνες κατασκευές λαξευτής μαρμαρόπετρας και γκρίζου ασβεστόλιθου που διαμόρφωσαν τις αντιστηρίξεις, τα τοξωτά γεφύρια, τις καμάρες και τα στόμια των σηράγγων.
Βυζίτσα: Το ζωντανό μουσείο της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής
Η Βυζίτσα αποτελεί ένα ζωντανό μουσείο παραδοσιακής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής. Το χωριό της Μαγνησίας είναι ένας από τους καλύτερα διατηρημένους ελληνικούς παραδοσιακούς οικισμούς, γεμάτη με όμορφους πύργους (του Κόντου, του Γερουλάνου, του Βέργου, του Καραγιαννόπουλου και άλλων).
Τα περισσότερα αρχοντικά είναι χτισμένα με ντόπια πέτρα και πλάκες. Ορατές είναι η λιθοδομή και οι ξυλοδεσιές. Διαθέτουν αυλές και μικρότερα παράσπιτα όπως φούρνο, σπίτι για τον επιστάτη και στάβλο. Τα κτίρια έχουν αρκετή απόσταση μεταξύ τους και σπάνια δημιουργούν συγκροτήματα. Τα αρχοντικά της Βυζίτσας είναι συνήθως τριώροφα με τετράγωνη κάτοψη. Οι στέγες αποτελούνται από ξύλινα δοκάρια και η τελική τους στρώση αποτελείται από ντόπιες σχιστόπλακες.
Η ιστορία του χωριού ξεκινάει από το 16ο αιώνα, όταν κατοικήθηκε από πλούσιους Έλληνες της Αιγύπτου. Στην πραγματικότητα, η Βυζίτσα, μαζί με τη Μακρινίτσα και τις Πινακάτες, έχει ανακηρυχθεί διατηρητέος οικισμός απολύτου προστασίας με το προεδρικό διάταγμα του 1980, οπότε ο ΕΟΤ ξεκίνησε την αναπαλαίωση και κατασκευή των παλιών αρχοντικών. Γι’ αυτό το λόγο της έχει απονεμηθεί και το βραβείο του «Χρυσού Μήλου».
Αυτό που θαυμάζουν οι χιλιάδες επισκέπτες της κάθε χρόνο και αυτό που θα σας κερδίσει με την πρώτη ματιά είναι η γραφικότητα του χώρου. Όταν βρεθείτε στη Βυζίτσα μην ξεχάσετε, επίσης, να επισκεφτείτε τη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, που χτίστηκε το 1789 από το Δημήτρη Ζουπανιώτη και περιλαμβάνει μοναδικές τοιχογραφίες αλλά και την Εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής που χρονολογείται από το 1725.
Το κέντρο της πολιτιστικής ζωής του χωριού, βέβαια, είναι η μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία του, η οποία περιστοιχίζεται από αιωνόβια πλατάνια.
Λαύκος: Το αρχοντοχώρι με τα Μουσεία και τους διάσημους επισκέπτες
Στην κορυφογραμμή του Νότιου Πηλίου, σε υψόμετρο 310 μέτρων με άπλετη θέα προς τον Παγασητικό κόλπο, βρίσκεται το αρχοντοχώρι του Νοτίου Πηλίου Λαύκος.
Η πρόσβαση του γίνεται από το χωριό Μετόχι ή παραλιακά από το χωριό της Μηλίνας. Η απόσταση του από την πόλη του Βόλου είναι 54χμ.
Ένα ιδιαίτερο χωριό, με εντυπωσιακή μεγάλη πλατεία, πετρόκτιστες βρύσες και πλακόστρωτα καλντερίμια μέσα από τα οποία ο επισκέπτης μπορεί να ανακαλύψει γνήσια πηλιορείτικα αρχοντικά. Περπατώντας στις ανθισμένες γειτονιές του Λαύκου, οι όμορφες μυρωδιές από τις αυλές των σπιτιών και των βοτάνων που ευδοκιμούν σε κάθε γωνιά του Λαύκου και όλου του Πήλιου, είναι η πιο όμορφη ανάμνηση που παίρνει μαζί του ο επισκέπτης.
Για την ονομασία του χωριού μας υπάρχουν πολλές εκδοχές και απόψεις, η επικρατέστερη όλων όμως αναφέρει πως προέρχεται από την λέξη “γλαύκος” που σημαίνει καθαρός, φωτεινός, όπως και ο ορίζοντας του Λαύκου.
Το χωριό των Μουσείων
Η περιοχή καμαρώνει για το Μουσείο Ραδιοφώνου «Αντώνης Ταβάνης», το ένα από τα δύο που υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Το ίδιο περήφανοι αισθάνονται οι ντόπιοι για το Φάμπειο Μουσείο όπου μπορείτε να θαυμάσετε τους πίνακες ζωγραφικής αλλά και τα γλυπτά του ομοώνυμου καλλιτέχνη Αθανάσιου Φάμπα ο οποίος γεννήθηκε στον Λαύκο, έζησε και σπούδασε στην Ρουμανία και τα γλυπτά του μπορεί κανείς να θαυμάσει σε διάφορα σημεία της χώρας.
Καφενείο 244 ετών που αγάπησε ο Παπαδιαμάντης
Σε αυτό το χωριό βρίσκεται το παλαιότερο καφενείο της Ελλάδας, αυτό με τη μεγαλύτερη αδιάκοπη λειτουργία εδώ και 242 χρόνια. Το παραδοσιακό καφενείο του Εμμανουήλ Φορλίδα, που δεσπόζει στο κέντρο του χωριού, στην πλατεία με τα γιγάντια σκιερά πλατάνια.
Το εν λόγω καφενείο άνοιξε το 1785 και από τότε λειτουργεί αδιάκοπα, με επτά γενιές της οικογενείας Φορλίδα να περνούν διαδοχικά από την ιδιοκτησία του. Όπως γράφει στην ιστοσελίδα του χωριού: «Τα παλιά χρόνια λειτουργούσε στον πάνω όροφο του καφενείου, χάνι. Σε αυτό είχαν διαμείνει μεγάλες προσωπικότητες της ιστορίας, όπως ο Παπαδιαμάντης, ο Βάρναλης και ο Δελμούζος.
Λάτρης του χωριού, πέραν του Μr Brexit, Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος επισκέπτεται την πλατεία του χωριού, απολαμβάνοντας καλό φαγητό, είναι και ο δημοφιλής ηθοποιός, Δημήτρης Πιατάς. Ο ίδιος, με εξοχικό στον Λαύκο, εμπνεύστηκε και έγραψε το βιβλίο Σινέ Λαύκος, που αφορά στο οδοιπορικό επιστροφής σ’ ένα εξοχικό σπίτι του 1875 μέσα στα χιόνια του χειμώνα.
Προορισμός για όλες τους μήνες του χρόνου, καθώς η φιλοξενία και τα παραδοσιακά καταλύματα του χωριού συντελούν στην ευχάριστη διαμονή των επισκεπτών. Δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την τοπική κουζίνα, που μπορεί κανείς να γευτεί στα εστιατόρια του χωριού, καθώς συντελεί στο γεγονός ο Λαύκος να είναι και γαστρονομικός προορισμός.
Μηλίνα και Πλατανιάς για το καλοκαίρι…
Η Μηλίνα είναι ένας μικρός παραθεριστικός οικισμός που προσφέρει στους επισκέπτες ωραίες ακρογιαλιές, καλές τουριστικές υποδομές και όμορφο περιβάλλον.
Η περιοχή έχει αξιοποιηθεί τουριστικά και προσφέρει στους επισκέπτες της πληθώρα επιλογών. Μπορείτε να κολυμπήσετε στην υπέροχη παραλία του χωριού, με την χρυσαφένια αμμουδιά. Επίσης, μπορείτε να επιδοθείτε και σε θαλάσσια σπορ. Γαλήνια και ειδυλλιακή, με το πιο εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα του Παγασητικού…
Ο Πλατανιάς είναι ένα γραφικό, παραθεριστικό ψαροχώρι στο νοτιοανατολικό Πήλιο. Η Φύση έχει προικίσει την περιοχή με χαμηλοϋψείς λόφους που καλύπτονται από ελαιώνες και περιβόλια, καθώς επίσης και με υπέροχες, δαντελωτές ακρογιαλιές, η πιο φημισμένη των οποίων είναι το Μικρό, μια πολυφωτογραφημένη, παραδεισένια αμμουδιά σε απόσταση 15 λεπτών με τα πόδια. Στο έργο αυτό της φύσης έβαλε κι ο άνθρωπος τις δικές του πινελιές εμπλουτίζοντας τα περίχωρα του Πλατανιά με ερείπια αρχαιολογικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος που καταμαρτυρούν την ιστορικότητα του τόπου.
Το οδοιπορικό μας συνεχίζεται…
