Ο θρυλικός βιρτουόζος του μπουζουκιού και ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση στο «Route»
Σίγουρα θα αναρωτιέστε τι σχέση μπορεί να έχει ο Χρήστος Νικολόπουλος με το ποδόσφαιρο. Αν το καλοσκεφτείς έχει… Κι αυτό γιατί ο ζωντανός θρύλος της ελληνικής μουσικής σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο… Πελέ του λαϊκού τραγουδιού, ενώ ακόμη και τώρα συνεχίζει να παίζει μεγάλη «μπάλα».
Τα κοινά του Χρήστου Νικολόπουλου με τον Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, όπως είναι το πλήρες όνομα του Πελέ, είναι πολλά.
Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι αμφότεροι κατάφεραν να ξεχωρίσουν από πάρα πολύ μικρή ηλικία.
Ο Πελέ σε ηλικία 17 ετών κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1958 με την Εθνική Βραζιλίας και στα γήπεδα της Σουηδίας έμελλε να γεννηθεί ένας θρύλος. Όπως συνέβη άλλωστε και με τον Χρήστο Νικολόπουλο, ο οποίος, όντας αμούστακο παιδί, έφυγε από το Καψωχόρι Ημαθίας για να βρει την τύχη του στην πρωτεύουσα.
Με ένα μπουζούκι ανά χείρας και με μία βαλίτσα, όπου ανάμεσα στα ρούχα του είχε στριμώξει και τα όνειρά του, ο 16χρονος τότε Χρήστος Νικολόπουλος ήρθε στην Αθήνα, καταφέρνοντας έναν χρόνο αργότερα να ξεχωρίσει.
Έτσι κι αυτός στα 17 του χρόνια είχε προλάβει να είναι πρώτο μπουζούκι αρχικά του Μανώλη Αγγελόπουλου και εν συνεχεία του Στέλιου Καζαντζίδη.
Η πορεία του θρυλικού βιρτουόζου του μπουζουκιού είναι γνωστή τοις πάσι. Έχει γράψει πάνω από 2.000 τραγούδια, μετράει αναρίθμητες επιτυχίες και θεωρείται ως ζωντανός θρύλος στο λαϊκό τραγούδι, όπως ακριβώς και ο Πελέ στον «βασιλιά των σπορ».
Μάλιστα συνεχίζει ακόμη να μαγεύει με τις πενιές του στο “Περιβόλι του Ουρανού”.
Στη συνομιλία μας με τον Χρήστο Νικολόπουλο ο καταξιωμένος καλλιτέχνης μάς μιλά για την υπέρλαμπρη καριέρα του, για το στοιχείο που του έχει κολλήσει ο Γιώργος Νταλάρας, για την αμφισβήτηση που είχε δεχτεί αρχικά η μεγάλη επιτυχία «Υπάρχω» και για το τραγούδι που αφιερώνει στη σύζυγό του.
Παράλληλα μας εξομολογείται ότι βλέπει στα όνειρά του τον Στέλιο Καζαντζίδη, ενώ παίρνει και θέση για την κατάσταση που επικρατεί στη νυχτερινή διασκέδαση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δημιουργοί όσον αφορά στα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών τους.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Χρήστου Νικολόπουλου:
Η πορεία σας είναι γνωστή σε όλους. Θεωρείστε θρύλος, έχει γράψει χιλιάδες τραγούδια, έχετε σημειώσει τεράστιες επιτυχίες κι όμως συνεχίζεται να υπηρετείτε και να αγαπάτε το μπουζούκι… Nιώθετε ακόμη έφηβος όταν πιάνετε το μπουζούκι στα χέρια σας;
Είναι ένα εξάρτημα του σώματός μου το μπουζούκι, έχει γίνει προέκταση του χεριού μου. Μου δίνει ζωή και χαρά το να έχω στα χέρια μου αυτό το όργανο που μου προσέφερε τόσα πολλά.
Όταν ξεκινούσατε την καριέρα πιστεύατε ότι θα φτάνατε τόσο ψηλά;
Με τίποτα. Όταν ξεκινούσα από το χωριό μου ήθελα να βρω την τύχη μου για να έχω μία καλύτερη ζωή. Πάλευα για το μεροκάματο. Και παρά τις αντίξοες συνθήκες που συνάντησα κατάφερα να βρω τον δρόμο μου.
Θέλω να μας πείτε την ιστορία ενός τραγουδιού σας που δεν γέμιζε το μάτι σε τραγουδιστή που το προτείνατε αλλά τελικά έγινε μεγάλη επιτυχία…
Το Υπάρχω το είχα δώσει σε μία εταιρεία για να το ακούσουν, και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν το άκουσαν καν. Όταν λοιπόν ο Καζαντζίδης μου ζήτησε τραγούδια, του έδειξα αυτή τη μουσική, την οποία ούτε και εκείνος την εκτίμησε αρχικά. Τότε εγώ του είπα «άσε να μπει ο στίχος να το ακούσεις ολοκληρωμένο», όπως και έγινε. Μετά όμως κι εκείνος κατάλαβε ότι είναι μεγάλο τραγούδι, το ερμήνευσε και η συνέχεια είναι γνωστή.
Ποιο τραγούδι σας θέλετε να αφιερώσετε στη γυναίκα σας, η οποία επί μισό αιώνα είναι στο πλευρό σας σαν βράχος;
Της αφιερώνω πάρα ένα τραγούδι που της αρέσει πάρα πολύ. Είναι το «Αγάπησέ με» της Χαρούλας Αλεξίου, στο οποίο έχω γράψει τη μουσική εγώ και τους στίχους ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Κεφάλαιο Στέλιος Καζαντζίδης… Δεν θα αναφερθώ σε όσα στενάχωρα συνέβησαν μεταξύ σας γιατί ανήκουν στο παρελθόν και έχετε τοποθετηθεί εκατοντάδες φορές επί του θέματος. Επειδή είσαστε δεινός ψαράς και εκείνος του άρεσε να ψαρεύει, είχατε πάει μαζί για ψάρεμα;
Φυσικά πάρα πολλές φορές. Από αυτόν άλλωστε κόλλησα και το μικρόβιο του ψαρέματος. Μικρός πήγαινα στα ποτάμια και ψάρευα αλλά από τον Στέλιο γνώρισα τη θάλασσα, πώς να δένω το αγκίστρι, τους κόμπους και όλα.
Αλήθεια έχετε ονειρευτεί ποτέ τον Στέλιο, μετά που έφυγε από τη ζωή;
Καμία φορά τον ονειρεύομαι, τον βλέπω στον ύπνο μου ναι. Ήταν πάρα πολύ καλός στην παρέα ο Στέλιος. Όταν ήμασταν στα καλά μας, κάναμε τρομερή παρέα.
Με τι χαμογελάει και με τι εξοργίζεται ο Χρήστος Νικολόπουλος;
Έχω κολλήσει από τον Νταλάρα την τελειομανία. Και όταν βλέπω ανθρώπους να κάνουν πράγματα πρόχειρα εκνευρίζομαι. Και επειδή όλα αυτά τα χρόνια ήμουν μαγνήτης εκμάθησης για πολλά πράγματα, ακόμα και στην τηλεόραση τώρα που είμαι βλέπω κάποια πράγματα τα οποία παρατηρώ και τα διορθώνω… Eπομένως ο,τιδήποτε πρόχειρο με εκνευρίζει. Από εκεί και πέρα χαμογελάω με το χιούμορ. Μου αρέσει να κάνω χιούμορ με τους φίλους μου, γελάω με τα εγγόνια μου, με την αθωότητά τους.
Σήμερα υπάρχουν φωνές που είναι αντάξιες των παλιών, μεγάλων ερμηνευτών που έγραψαν τη δική τους ιστορία στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού;
Υπάρχουν φωνές σήμερα που είναι καλές. Δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι μεγάλες γιατί δεν έχουν βρει και το έδαφος να δημιουργήσουν μία μεγαλοπρέπεια όπως συνέβη με τους τραγουδιστές εκείνης της εποχής. Τότε ο δρόμος μπροστά τους ήταν ελεύθερος, όποιος άξιζε έκανε μεγάλη επιτυχία. Τώρα και να αξίζει κάποιος είναι δύσκολο να βρει τον δρόμο του. Πλέον δεν υπάρχει κανείς μεγάλος τραγουδιστής, είναι όλη της ίδιας συνομοταξίας.
Τα τελευταία χρόνια η νυχτερινή διασκέδαση έχει δοκιμαστεί πάρα πολύ. Το μέλλον διαγράφεται ακόμη πιο δυσοίωνο;
Τα πράγματα όντως είναι πολύ δύσκολα αλλά εγώ θυμάμαι, γιατί δούλευα τα βράδια και ήμουν δραστήριος όπως ξέρεις, πάντα υπήρχαν κρίσεις. Κάθε χρόνο λέγαμε, πέρυσι ήταν καλύτερα. Όλα τα χρόνια δούλευαν κάποια κέντρα και κάποια άλλα όχι. Και τώρα λίγο έως πολύ κάτι τέτοιο συμβαίνει, παρ’ όλες τις φοβερές δυσκολίες που περνάει ο κόσμος υπάρχουν κάποιοι που δουλεύουν παρά την κατάσταση που επικρατεί στη νυχτερινή διασκέδαση. Άλλωστε είναι στο DNA του Έλληνα να διασκεδάζει, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει.
Τα τελευταία δύο χρόνια παρουσιάζετε με μεγάλη επιτυχία μαζί με την Αθηνά Καμπάκογλου την Αυλή των Χρωμάτων. Μιλήστε μας για την επιτυχία αυτής της εκπομπής…
Αυτή η εκπομπή λένε ότι είναι εκπομπή αρχείου, ότι δηλαδή θα παίζεται και τα επόμενα χρόνια. Στην αρχή δεν σου κρύβω ότι ήμουν διστακτικός να αναλάβω την εκπομπή αλλά επειδή έχω μία πολύ μεγάλη πορεία στον χώρο της μουσικής και έχω εκατομμύρια πράγματα στο μυαλό μου, να θυμηθώ και να πω, τελικά είπα ναι. Συνεργάστηκα λοιπόν με την ΕΡΤ και με την κυρία Καμπάκογλου, που έχει μία τρομερή πορεία και εμπειρία στον χώρο αυτό και είμαι πολύ ικανοποιημένος για το αποτέλεσμα που βγαίνει. Βέβαια δεν σου κρύβω ότι η συμμετοχή μου στην εκπομπή συνιστά μεγάλη κούραση, καθώς θέλει πάρα πολύ δουλειά που δεν γνωρίζει ο κόσμος για να στηθεί μία τέτοια εκπομπή. Από το να κλείσουμε τους τραγουδιστές, να βρούμε το θέμα της εκπομπής, να επιλέξουμε τα τραγούδια, να βρούμε τη σειρά τους, να κάνουμε πρόβα, γιατί πάω και στις πρόβες, μετά να γίνει η εγγραφή, η ηχογράφηση και η μίξη, τα οποία τα κάνει ο γιος μου και τον βοηθάω και λίγο και εγώ. Όλα τα παραπάνω είναι ένας κύκλος πραγμάτων που πρέπει να κάνεις για να βγει σωστά η εκπομπή.
Πρόσφατα εκλεχτήκατε πρόεδρος της ΕΔΕΜ (Ένωση δικαιούχων έργων μουσικής). Ποιο είναι το όραμά σας και αναλάβατε τη θέση του προέδρου;
Είπα ναι γιατί θεωρώ ότι ο χώρος των πνευματικών δημιουργών είναι πολύ αδικημένος και παρεξηγημένος. Πολλοί άνθρωποι είναι αυτοί που επιζούν με τα τραγούδια μας. Υπάρχουν πολλοί χώροι εστίασης, που αγοράζουν τα προϊόντα της κατανάλωσης για τον χώρο τους, την ίδια ώρα έχουν την εντύπωση ότι δεν πρέπει να πληρώνουν το δικαίωμα του τραγουδιού και ότι το τραγούδι είναι ένα άυλο πράγμα. Το τραγούδι έχει ψυχή, το παράγει κάποιος. Κάποιος στιχουργός έχει γράψει τους στίχους, κάποιος συνθέτης έχει κάνει τη μουσική, κάποιος τραγουδιστής το έχει ερμηνεύσει. Όταν λοιπόν κάποιος χρησιμοποιεί το τραγούδι πρέπει να γνωρίζει ότι υποχρεούται να πληρώνει για αυτό. Και οι αμοιβές όπως ξέρετε δεν είναι και τόσο υψηλές, είναι κάποια λίγα ευρώ όλο το μήνα. Για αυτό λοιπόν ανέλαβα, γιατί με θεωρούν ότι είμαι το πιο σεβαστό πρόσωπο στον χώρο, με παρακάλεσαν και είπα ναι. Και αυτό όμως δεν σου κρύβω ότι με απορροφάει πάρα πολύ, δεν έχω χρόνο πια να γράψω τραγούδια, είναι πολύ κουραστικό.
Που κάνετε εμφανίσεις αυτό το διάστημα;
Για ακόμη μία χρονιά εμφανίζομαι στο Περιβόλι του Ουρανού, στην Πλάκα. Πρόκειται για έναν χώρο που αγαπώ πάρα πολύ, γιατί και οι επιχειρηματίες είναι πάρα πολύ σωστοί και ουδέποτε έχουν κάνει κάποια παρέμβαση ή έχουν ανακατευτεί στο κομμάτι που κάνουμε εμείς. Εκείνοι κάνουν πάρα πολύ καλά αυτό που ξέρουν ως επιχείρηση. Εκεί λοιπόν με τη συντροφιά της Πίτσας Παπαδοπούλου και του Στέλιου Διονυσίου περνάμε πάρα πολύ καλά, έχουμε πάρα πολύ κόσμο και λογικό είναι να μένω εκεί, αν και έχω αρκετές προτάσεις και για θεατρικά. Άλλωστε ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει που λένε.
