Δημιουργική. Χαρισματική. Επαγγελματίας. Πολυπράγμων.
Ευγενής. Κυρία με “Κ” κεφαλαίο. Αυτή είναι η Λουκίλα Καρρέρ-Πλέσσα,
μία συνάδελφος, από τις ελάχιστες που διατηρούν
αναλλοίωτο τον χαρακτήρα τους μετά από
επιτυχίες και εμπειρίες ετών.
Μία προσωπικότητα που είχα την τύχη να γνωρίσω, πριν από κάποια χρόνια, υπηρετώντας την δημοσιογραφία. Την πραγματική και όχι όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια.
Η Λουκίλα, σύζυγος του μεγάλου συνθέτη Μίμη Πλέσσα, είχε ήδη δώσει εδώ και καιρό τα διαπιστευτήριά της στην ελεύθερη ραδιοφωνία. Από το 1988 δημοσιογράφος, ραδιοφωνική παραγωγός, έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα επαγγελματικής καταξίωσης.
Επίσης, ως παραγωγός του δίσκου “Moments” στον οποίο ο Δάκης τραγούδησε αγαπημένα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα σε 7 γλώσσες, κατάφερε τα αξέχαστα και διαχρονικά τραγούδια ενός σπουδαίου συνθέτη να ταξιδέψουν εκτός συνόρων.
Μετρά κορυφαίες συνεργασίες, όπως αυτές με τον Γιάννη Πουλόπουλο στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Δάκη, τον Γιώργο Κατσαρό, κ.α.. Μετρά φιλίες, αληθινές, διαχρονικές, όπως με τον Τόλη Βοσκόπουλο, την Σοφία Βόσσου, τον Τάκη Ζαχαράτο και πολλούς άλλους. Απέκτησε μία όμορφη οικογένεια. Μία γεμάτη σταδιοδρομία.
Αθόρυβα, ήσυχα, με το ανήσυχο πνεύμα που την διακατέχει, παρά την καραντίνα, την πετυχαίνουμε σε μία κομβική στιγμή, από ένα άλλο μετερίζι, αυτό της συγγραφέως, καθώς μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο “Μίμης Πλέσσας-Ποιος το ξέρει” από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ. Από το 1992 κατέγραφε σκέψεις, μνήμες, αφηγήσεις του Μίμη Πλέσσα στο δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι τις οποίες εν συνεχεία αποδελτίωνε. Το αποτέλεσμα, εξαιρετικό.
Η Λουκίλα Πλέσσα μίλησε στο ROUTE κάνοντας μία μικρή αναδρομή στην καριέρα της, ξετύλιξε άγνωστες πτυχές της καθημερινότητάς της, σχολίασε την κατάσταση που βιώνουμε όλοι εν μέσω πανδημίας, αναφέρθηκε με πολύ αγάπη στην οικογένειά της και το βιβλίο της…
Παραχώρησε μία ειλικρινή συνέντευξη στο “R” που αξίζει… Καλή ανάγνωση!
Ως δημοσιογράφος έχετε συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως και με το διαδίκτυο. Ποιο είναι το μέσο που σας συναρπάζει και πως βλέπετε ευρύτερα τον χώρο σήμερα σε σχέση με το παρελθόν;
Η μεγαλύτερη αγάπη μου παραμένει το συμβατικό ραδιόφωνο αν και γνωρίζω την δύναμη του διαδικτύου. Το διαδίκτυο – από το οποίο ενημερώνομαι- σου δίνει την δυνατότητα της επιλογής. Επιλέγω από που θα ενημερωθώ, πως θα διασταυρώσω την είδηση για να βεβαιωθώ για την εγκυρότητα της, διαλέγω τα τραγούδια και τις εκτελέσεις που θα ακούσω…
Η μαγεία του ραδιοφώνου όμως δεν συγκρίνεται με τίποτα…του ραδιοφώνου όμως που μου δίνει την δυνατότητα να είμαι παραγωγός της δικής μου εκπομπής και να αξιοποιώ την τεράστια δισκοθήκη μου. Δεν θα έκανα μια εκπομπή σαν τις περισσότερες σημερινές- δηλαδή να πατάω το play ενός υπολογιστή που έχει ήδη κάποια πολύ συγκεκριμένα τραγούδια στο playlist και να λέω αστειάκια για να περάσει η ώρα…
Το ραδιόφωνο που υπηρέτησα εγώ από το 1988 μέχρι πριν από μερικά χρόνια ήταν άλλο… Έπαιρνα τα βινύλια από την προσωπική μου δισκοθήκη, από το σπίτι μου – κι αργότερα τα cd- κι έφτιαχνα ολόκληρη την εκπομπή αναφερόμενη πάντα στους Δημιουργούς, στην Ιστορία του κάθε τραγουδιού, στις εκτελέσεις, έκανα αφιερώματα σε μια ολόκληρη εποχή και πολλές φορές έχοντας μυθικά πρόσωπα στο στούντιο μαζί μου…
Αυτό το ραδιόφωνο αγαπώ, και αυτό θα ήθελα να υπηρετήσω ξανά. Όλα τα άλλα δεν με αφορούν. Ας τα κάνουν νέα παιδιά που δεν χρειάζεται να έχουν ούτε τις γνώσεις μου, ούτε την τεράστια δισκοθήκη μου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να κάθομαι … Πάντα σκάλιζα και ήθελα να δημιουργήσω καινούργια πράγματα.
Από την προσωπική μας γνωριμία, αδιαμφισβήτητα, ξεχώρισα ότι είστε ένα ανήσυχο πνεύμα, πολυπράγμων, άριστη επαγγελματίας, ένας δημιουργικός άνθρωπος. Πέραν της δημοσιογραφίας είστε παραγωγός στην ελληνική δισκογραφία, συγγραφέας και στιχουργός. Αν και δεν είναι εύκολο, ποιες μουσικές συνεργασίες θα ξεχωρίζατε στην πορεία της καριέρας σας;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να κάθομαι … Πάντα σκάλιζα και ήθελα να δημιουργήσω καινούργια πράγματα. Την εποχή, λοιπόν, που υπήρχαν δισκογραφικές εταιρείες – σήμερα δεν υπάρχουν πια γιατί όλα γίνονται μέσα από το διαδίκτυο- πήγαινα και έκανα προτάσεις για νέες συνεργασίες, για επανεκτελέσεις και διασκευές. Πριν από μερικά χρόνια έκανα την παραγωγή του δίσκου “Moments” στον οποίο ο Δάκης τραγούδησε αγαπημένα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα σε 7 γλώσσες. Δεν έκανα την παραγωγή για να “πουλήσει” και να πλουτίσει κανείς μας…. Την έκανα γιατί ήθελα τα τραγούδια του Μίμη να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο με τον καλύτερο εκφραστή τους που είναι ο Δάκης. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλος που θα μπορούσε να τραγουδήσει το “Ένας Ουρανός μ’ αστέρια” και το “Ποια νύχτα σ’ έκλεψε” στα αγγλικά καλύτερα από τον Δάκη, το “Ποιος το ξέρει” στα γαλλικά ή τις “Χάντρες ” στα αραβικά…
Έτσι ήθελα να καταγραφούν αυτά τα τραγούδια… Και να υπάρχουν… Ποτέ δεν έκανα κάτι με στόχο το οικονομικό όφελος. Σκέψου ότι στο “Ένας Ουρανός μ’ αστέρια” για το οποίο έγραψα τους αγγλικούς στίχους ο Θάνος Σοφός που έχει γράψει τους ελληνικούς στίχους δεν μου παραχώρησε ούτε ένα μικρό ποσοστό των δικαιωμάτων που συνήθως δίνεται σε όσους μεταφράζουν ένα τραγούδι σε άλλη γλώσσα…
Το βιβλίο βγήκε αβίαστα μιας και φρόντιζα από το 1992 να καταγράφω σκέψεις, μνήμες, αφηγήσεις του Μίμη Πλέσσα στο δημοσιογραφικό μου κασετοφωνάκι
Αυτό δεν με σταμάτησε από το να το κάνω και να το προωθήσω… Θα μπορούσα να διασκευάσω άλλο τραγούδι, άλλου στιχουργού…. δεν το έκανα. Μια, λοιπόν, από τις συνεργασίες είναι αυτή με τον Δάκη, που είναι και πολύ καλός μου φίλος. Μια άλλη είναι με τον Γιάννη Πουλόπουλο στις αρχές της δεκαετίας του ’90 που μου εμπιστεύτηκε μια δισκογραφική του παραγωγή. Είχα εξαιρετική σχέση με τον αξέχαστο και λατρεμένο μου Γιάννη Σπανό – δυστυχώς έγραψα στίχους μόνον σε ένα τραγούδι του- κι έχω πολύ καλή φιλική σχέση με τον Γιώργο Χατζηνάσιο και τον Γιώργο Κατσαρό. Πάντα ανταμώνουμε σε γιορτές και γενέθλια στα σπίτια μας και γίνονται φοβερές μουσικές βραδιές….
Όλα αυτά τα χρόνια, σε έναν δύσκολο και απαιτητικό χώρο, καταφέρατε να κρατήσετε φιλίες ζωής με ανθρώπους που συνεργαστήκατε;
Εκτός από τους Σύνθετες που ήδη ανέφερα έχω φιλίες με πολλούς τραγουδιστές. Πέραν από τον Δάκη που μιλάμε καθημερινά στο τηλέφωνο θα ξεχωρίσω τη Σοφούλα τη Βόσσου, την Λένα Αλκαίου, τον Τάκη Ζαχαράτο, τον Σπύρο Κλείσσα, τον Κώστα Μακεδόνα, τον Τόλη Βοσκόπουλο με την Άντζελα Γκερέκου, την Μαριάννα Ευστρατίου, τον Μαυρίκιο Μαυρικίου. Αυτοί είναι φίλοι που μιλάμε συχνά και βλεπόμαστε. Εξαιρετική σχέση είχα και με την Μαριάννα Τόλη που έφυγε νωρίς…
Πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο με την υπογραφή σας για τον μεγάλο συνθέτη Μίμη Πλέσσα και την κοινή σας πορεία. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο σας και πως αισθανθήκατε όταν το πρωτοκρατήσατε στα χέρια σας;
Το βιβλίο μου “Μίμης Πλέσσας-Ποιος το ξέρει” που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις “Μίνωας” είναι κάτι που ετοίμαζα πολλά χρόνια αργά και σταθερά… Βγήκε αβίαστα μιας και φρόντιζα από το 1992 να καταγράφω σκέψεις, μνήμες, αφηγήσεις του Μίμη Πλέσσα στο δημοσιογραφικό μου κασετοφωνάκι τις οποίες αποδελτίωνα σιγά σιγά. Αυτά τα κείμενα μαζί με τις δικές μου μαρτυρίες τα τελευταία 30 χρόνια που είμαι δίπλα του “παντρευτήκαν” όμορφα νομίζω και συνυπάρχουν σε αυτό το βιβλίο που σίγουρα δεν περιέχει τα πάντα από την ζωή του Μίμη και την κοινή μας ζωή αλλά φωτίζει κάποιες “στιγμές”…
Έβαλα μια άνω τελεία στα όσα έγραψα για να κυκλοφορήσει και υποσχέθηκα στον Μίμη ότι θα γίνουν επανεκδόσεις με πολλές ακόμα “στιγμές” που δεν χώρεσαν στην πρώτη έκδοση.
Ο ίδιος συγκινήθηκε πολύ όταν κράτησε το βιβλίο στα χέρια του. ”Επιτέλους…” μου είπε… και βούρκωσε όταν είδε στο εξώφυλλο εκτός από την ασπρόμαυρη φωτογραφία του 1959, την έγχρωμη που είμαστε μαζί και μας φωτογράφισε με τον επαγγελματικό της φακό η κόρη μας η Ελεάνα… Ακόμα και το εξώφυλλο “προδίδει” το περιεχόμενο. Από τις αναμνήσεις του “νεαρού Μίμη” στις αφηγήσεις του “ώριμου” Μίμη στην σύντροφό του…
Η πανδημία έφερε τα πάνω κάτω στον πολιτισμό. Συναυλίες, βραβεία, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και άλλα πολιτιστικά δρώμενα, στα οποία κι εσείς συμμετείχατε ενεργά, ακυρώθηκαν. Ο καλλιτεχνικός κόσμος στα όριά του. Πότε βλέπετε φως στο τούνελ; Τι χρειάζεται επί της ουσίας ώστε να στηριχθούν οι καλλιτέχνες;
Είναι κρίμα που οι προσπάθειες που κάναμε την Άνοιξη πήγαν χαμένες…Για πρώτη φορά ενωμένοι ΟΛΟΙ οι Έλληνες με στερήσεις, θυσίες, υπομονή και επιμονή, νικήσαμε την πανδημία. Και γίναμε το φωτεινό παράδειγμα για όλο τον κόσμο. Όλοι είπαν “μπράβο στην Ελλάδα και τους Έλληνες”. Κι αυτό φάνηκε τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2020 που κυκλοφορήσαμε και πάλι, γυρίσαμε στις δουλειές μας προσεκτικά και τα κρούσματα ήταν μηδενικά. Μετά βιαστήκαμε να ανοίξουμε τα σύνορα ανεξέλεγκτα με τις πιέσεις της Ευρώπης φυσικά.
Γι΄ αυτό και καταστράφηκε όλη η Ευρώπη με το δεύτερο κύμα, ενώ η Ασία που δεν άνοιξε τα σύνορα βιαστικά είναι σε τόσο καλύτερη μοίρα….Ήταν τόσο απλό να αντισταθούμε, να πούμε κάποια “Όχι” σε όσους μας πίεσαν γι αυτό το ανεξέλεγκτο άνοιγμα των συνόρων και να απαιτήσουμε αρνητικό covid τεστ 72 ωρών σε κάθε εισερχόμενο στην χώρα μας από κάθε πύλη εισόδου. Κάτι που αναγκαστήκαμε να κάνουμε τώρα – που είναι ήδη πολύ αργά και καταστραφήκαμε. Ήταν τόσο απλό να στοχεύσουμε σε λιγότερους άλλα “καθαρούς από κορωνοϊό” τουρίστες αντί για περισσότερους και μη ελεγμένους…τώρα όλα θα είχαν τελειώσει.
Αλλά όποιος ζητάει τα πολλά χάνει και τα λίγα βλέπεις…Και κάποιοι δεν βλέπουν μακροπρόθεσμα. Ήθελαν μόνο να γεμίσουν τα ταμεία το καλοκαίρι χωρίς να υπολογίζουν ότι το Φθινόπωρο θα έρθει η απόλυτη καταστροφή. Αυτά που λέω τώρα τα έγραφα επώνυμα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όλο τον Ιούνιο. Πόσο θα ήθελα να μην είχα βγει αληθινή στα όσα έγραφα από τότε….
Κρίμα…Καταστραφήκαμε όλοι. Και οι καλλιτέχνες ακόμα πιο πολύ. Ούτε Θέατρα, ούτε συναυλίες, υπάρχουν μουσικοί που δεν έχουν βάλει ούτε ένα ευρώ στο σπιτικό τους εδώ και 7 μήνες… Ας ελπίσουμε ότι δεν θα επαναληφθούν τα ίδια λάθη από τον Απρίλιο και μετά και ξαναγυρίσουμε στο μηδέν… Όλα τα φοβάμαι πια …δεν εμπιστεύομαι κανέναν…
Εσείς πώς βιώσατε την καραντίνα; Σας ώθησε σε νέους τρόπους δημιουργικότητας ή σας “εγκλώβισε”; Έχετε νέα σχέδια στα σκαριά;
Εγώ προσωπικά βλέπω την κάθε κρίση σαν μια ευκαιρία. Δεν είδα πότε το σπίτι μου σαν “φυλακή” αλλά σαν “καταφύγιο”… το “σπιτικό μου” στο οποίο έχω να κάνω χιλιάδες πράγματα καθημερινά. Επιτέλους, έμεινα μέσα, το χάρηκα, απέφυγα ανούσιες επισκέψεις, έκανα ένα διάλειμμα από την έντονη κοινωνική ζωή την οποία προσωπικά δεν αγαπώ – ο Μίμης είναι εκείνος που θέλει καθημερινά να βγαίνει, να βλέπει κόσμο, να πηγαίνει σε παραστάσεις… Γι αυτό κι εκείνος έχει πέσει πολύ τον τελευταίο χρόνο..”Τόσος άδικα χαμένος χρόνος…” λέει…Ενώ εγώ τον ίδιο χρόνο τον είδα σαν “δώρο”…. Τακτοποίησα τόσα πράγματα μέσα στο σπίτι, αρχειοθέτησα, σκανάρισα φωτογραφίες, απέφυγα “εισβολείς” (έτσι λέω όσους επιμένουν να έρθουν να μας δουν για κάτι που θέλουν από εμάς και όχι να δουν “εμάς”).
Έχετε δημιουργήσει μία όμορφη οικογένεια μαζί με τον Μίμη Πλέσσα και την Ελεάνα. Τι εύχεστε για το μέλλον και ποια συμβουλή έχετε δώσει στην κόρη σας, έναν νέο και δημιουργικό παιδί, για να κρατήσει ως εφόδιο σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς;
Η Ελεάνα μας είναι σκηνοθέτις, φωτογράφος, μουσικός.‘Όλα αυτά μαζί.Ευχόμαστε να βρει τον δρόμο της, αλλά κυρίως να γίνει ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος και να βρει έναν σύντροφο – συνοδοιπόρο για να περπατήσει αυτόν τον δρόμο που πολλές φορές είναι ανηφορικός, άλλοτε γλιστερός και κακοτράχαλος.
Να έχει ειλικρινείς και έντιμους ανθρώπους γύρω της και όλα τα άλλα θα τα βρει…Ευτυχώς είναι ένα παιδί που είναι ευτυχισμένο με τα απλά…Και συνέχεια δημιουργεί… Θέλω να είναι γερή και “γεμάτη”. Επιθυμία μας – του Μίμη και δική μου- είναι να κάνει ταινία την ζωή του Μίμη, βασισμένη στο βιβλίο που έγραψα. Μακάρι να το κάνει ανάμεσα σε τόσα άλλα με τα οποία καταπιάνεται.
Διαβάστε επίσης:
Μίμης Πλέσσας: Είμαι έτοιμος να ξοδέψω και την τελευταία μου ικμάδα για τον κόσμο
Εξ. φωτό: Ελεάνα Πλέσσα
